In een vorige post argumenteerde ik dat de verhalen die hits zijn bij het grote publiek, zelden gaan over gewone hier-en-nu personages in gewone omstandigheden. Ik ben niet te beroerd om hand in eigen boezem te steken, dus in deze post geef ik een voorbeeld van een huis-tuin-en-keuken impro die ik zelf ooit met mijn groep RIOT (de Royal Improphonic Orchestra & Theatre) speelde, en maak er even brandhout van.
Huis-tuin-en-keuken impro (deel 1)
Wanneer ik workshops geef aan groepen die al ietwat ervaring hebben, vraag ik de deelnemers vaak bij aanvang naar hun favoriete verhalen; dat kunnen boeken zijn, toneelstukken, films of televisieseries. Typische antwoorden die je dan krijgt zijn bijvoorbeeld Star Wars, Star Trek films, Lord of the Rings, Game of Thrones of series zoals Orange is the New Black, Californication, Bruce Willis-style actiefilms zoals de Die Hard reeks of rampenfilms zoals Titanic. Of boeken zoals Honderd Jaar Eenzaamheid en het oeuvre van Shakespeare. En dan vraag ik meestal een uurtje na aanvang van de workshop waarom de deelnemers niet spelen wat ze zelf goed vinden. Bijna altijd (afhangend van de workshop – ik kom hierop in de vervolg-post nog terug) zijn de scènes die ze opzetten “gewone” 21ste eeuwse situaties, met “gewone” 21ste eeuwse personages. Ik noem dat “huis-tuin-en-keukenimpro” (in het Engels “Martha Stewart Improv”) en het ergert me mateloos dat ik dat veel te vaak zie op scène. Dus ik ben gaan nadenken over hoe en waarom dat gebeurt.
Improspeler in Musicalland (deel 3)
Het zit erop. Na de DVD-vertoning – jaja! – vorige week in het theater waar wij ook de uitvoeringen hadden, is het grote avontuur dat musical Lady Marmelade heet dan echt afgerond. Het publiek was uitzinnig en ik kreeg regelmatig terug dat je de productie eigenlijk niet meer ‘amateur’ kunt noemen. Een groot compliment aan de cast, het creatieve team, de vrijwilligers en al die anderen die hebben bijgedragen aan dit succes. Hoogste tijd voor een terugblik in woord en beeld.
Ervaring? Hecht er niet te veel waarde aan
Laatst stond ik in de kroeg een beetje te kletsen na afloop van een auditie-les die ik had gegeven. Eén van de auditanten verbaasde zich erover dat de groep geen voorselectie had gemaakt. Terwijl ze toch op verzoek vooraf wat informatie over zichzelf had aangeleverd. Nu waren er erg veel spelers die auditie deden en sommigen van hen hadden nauwelijks ervaring met improvisatietheater. Zij vond dat toch een beetje raar. Ik niet. De reden: ik hecht niet zoveel waarde aan ervaring. Het wordt naar mijn idee nogal overschat.
10 improvisatie-lessen van The Beatles
The Beatles staan niet echt bekend als een groep die nou heel veel improviseerde. Toch denk ik dat uit hun muziek en carrière lessen te trekken zijn voor improvisatoren. Of misschien projecteer de dingen die ik vind gewoon op deze band waar ik toch al een zekere fascinatie voor heb. Kan ook. Hoe dan ook: ik vond het tijd voor een blog met tien improvisatie-lessen van The Beatles.