De theatervloer is waar de meeste improvisatie start in Nederland. Maar hoe doe je dat nou in een setting waar je niet verwacht wordt? Waar loop je tegenaan als speler? Met Clownsperspectief proberen we juist theater te laten ontstaan op locaties waar men het niet verwacht, spelend zonder vierde wand. Dat vraagt voor ons spelers een andere manier van insteken. Ik zal wat inzichten met jullie delen die ik heb opgedaan als lid van ons collectief tijdens onze vierdaagse training en tijdens een van mijn eerste opdrachten. Het zijn mijn persoonlijke ervaringen en inzichten die ik heb opgedaan. Ik zit nog in de beginfase van een gloednieuw en gevaarlijk 😉 vak in Nederland. Hopelijk ben je na het lezen van dit stuk bewust van de mechanismes die spelen als je ooit de intentie hebt om impro te gaan doen tussen het publiek. Welkom in de wereld van social clowning, oftewel de moderne hofnar.
De Innerlijke Criticus in de Spotlight – deel 2
Welkom terug! In deel 1 van deze blog schreef ik over het Observeren en Omarmen van de kritische stem in je hoofd tijdens het spelen van een impro-scène. En dat je de spanning die dit in je systeem oplevert kunt ontladen door het te vertalen in een handeling of uiting van je personage. Ik beloofde al dat ik meer zou ingaan op het constructief vertalen. Want je personage telkens laten zeggen ‘ik snap dit niet’ of ‘ik vind jou stom’ is niet de (enige) oplossing.
De Innerlijke Criticus in de Spotlight – deel 1
Een paar jaar geleden stond hier mijn blog Verlichting voor Impro’ers. Ik beschreef daarin onder meer de kritische stem van het ego die het je zo lastig kan maken. Dat die stem er is omdat jij als kind ooit (ten onrechte) hebt geconcludeerd dat je niet goed genoeg bent. Inmiddels heb ik al aan vele impro’ers workshops over de innerlijke criticus gegeven en het wordt ook voor mij steeds helderder hoe je nou met die kritische stem om kan gaan terwijl je in een impro-scene staat. Daarover gaat deze blog. Vandaag deel 1. [Lees meer…]
Over presenteren over presenteren (en andere meta-gedachtes)
Deze week gaf ik een presentatie-training aan een groep accountmanagers. Het was vooral een interactieve training waarbij ik de deelnemers aan het werk zette, maar ik wilde het natuurlijk wel even inleiden. Met een korte presentatie. En dus stuitte ik op het meta-gedachtes.
Ik maakte een grap over kanker en hij viel niet goed
Ik hou van zwarte humor. Hele zwarte humor. Mijn hele leven al. Dat heb ik denk ik van mijn vader. Die is nog zwartgalliger dan ik. Als kind smulde ik al van ‘South Park‘, ik gier bij cartoons van ‘Cyanide & Happiness‘ en Gummbah, en als De Vliegende Panters in het lied ‘Het blanke ras is superieur’ zingen: ‘Zij kunnen rennen, wij hebben cultuur‘, dan pies ik bijna in m’n broek.
[Lees meer…]
- 1
- 2
- 3
- …
- 15
- Volgende pagina »